Na een paar weken radiostilte zijn we er weer

We hebben een paar intensieve weken gehad, vooral Sinco op school.  Afgezien dat hij lange dagen maakt op school, loopt hij tegen heel andere dingen aan dan hij gewend was op Malangoschool. Dat komt mede omdat hij adjunct-directeur is. Maar hij begint steeds meer te wennen en zicht op de zaken en leerlingen te krijgen. De relatie met de directrice en andere collega’s is uitstekend, dus dat is een zegen en dankzegging waard.
Wat mij betreft, ik heb zo mijn ups en downs. Ook al ben ik blij met het appartement waar we nu definitief voor gekozen hebben, we hebben nog niet de mogelijkheid en middelen om het echt tot een “eigen” thuis te maken. Ik reken mezelf tot het type mens dat van nature erg geduldig is, maar op dit punt moet ik ook geduld leren. Dat hoort weer bij de levenslesjes die onze hemelse Vader mij aan het leren is.
Ik mis het leven en echt alles van PNG en ons verblijf daar heel erg!!! Niet dat het daar hemel op aarde was, maar ik voelde me vanaf het begin heel erg thuis. Het verschil is ook zo groot en je onthoudt natuurlijk altijd alleen de fijne dingen. PNG werd wel “Paradijs” genoemd, dat vond ik wat overdreven, maar misschien kwam het er toch dichtbij? Niettemin moet ik dat nu achter me laten als een fijne ervaring en me richten op hetgeen voor me ligt. Ik zit dus nog in het proces van omschakelen en wennen aan het land, de stad, de mentaliteit van de bevolking, etc. En niet te vergeten de Franse taal.
De Heer heeft ons, ook door middel van onze trouwe achterban, bijzonder verwend in onze vorige periode.  Nu heb ik de afgelopen dagen wat geestelijke lesjes geleerd.
Eén daarvan was het woord van Paulus dat me te binnen schoot, waarin hij schrijft:
“Niet dat ik dit zeg, als zou ik gebrek lijden; want ik heb geleerd met de omstandigheden, waarin ik verkeer, genoegen te nemen. Ik weet wat armoede is en ik weet wat overvloed is. In elk opzicht en in alle dingen ben ik ingewijd, zowel in  het  verzadigd worden als in honger lijden, zowel in overvloed als in gebrek.” Filippenzen 4:11,12.
Dit overdenkende moet ik toegeven dat ik hem dit alles nog niet na kan zeggen. Mijn (onze) omstandigheden zijn tot nu toe nooit dusdanig geweest dat wij armoede hebben geleden, wel overvloed, nooit honger of gebrek of verdrukking, vervolging, etc. Dus moet ik leren met de omstandigheden, waar God ons in gebracht heeft, genoegen te nemen in dankbaarheid. En niet sip kijken als ik nog niet mijn eigen stijl gordijnen kan ophangen, en nog geen schilderijtjes aan de muren kan hangen, enz. enz.
Ik moet persoonlijk weer opnieuw leren focussen op het doel, op de roeping van God. Wij hebben niet zelf gekozen om in een ander land te gaan wonen, ver bij onze familie vandaan.  Het was de Heer, in wiens dienst wij staan, die dat besliste.  En op Hem hebben wij altijd kunnen vertrouwen; wat Hij doet is altijd goed. Wij kunnen nog geen zucht adem halen zonder Zijn wil en aanwezigheid.
Soms weten we het zo goed, maar af en toe moeten we onszelf weer even bijstellen en gelukkig, onze God, die onze liefhebbende Vader is, neemt ons nooit iets kwalijk, Hij is geduldig en heel zachtzinnig laat Hij telkens zien hoe wij verder moeten.
O, hoe goed is Hij! En wat hardleers zijn wij!

De stad in

Vorige week ben ik samen met een andere Nederlandse vrouw de stad in geweest. Zij woont en werkt met haar man en kinderen al heel lang in Kameroen. Dus zij weet intussen goed de weg en allerlei winkels waar wij als Nederlanders belang bij hebben. Het was een interessante tocht. We lieten ons door taxi’s verplaatsen. Zoals we dat al eerder schreven is dat het middel bij uitstek in dit land om je goedkoop en doelgericht te laten vervoeren. De duizenden geel geverfde autootjes die er soms zwaar gehavend uitzien, zowel van buiten als van binnen, crossen als gekken door de straten, halen in en stoppen onverwachts en je verbaast je dat het meestal goed gaat. Opvallend is dat er overal, echt overal goederen te koop worden aangeboden. Het lijkt wel of de helft van alle mensen hier iets te koop willen aanbieden. En je kunt het zo gek niet bedenken waar ze allemaal mee op straat lopen, of wat ze op de trottoirs hebben uitgestald. Of ze hebben een klein karretje afgeladen vol of een klein overdekt standje. Over hekken en muurtjes hangt ook van alles, b.v. herenpantalons, spijkerbroeken. Te veel om op te noemen. Hele bankstellen en bedden staan aan de kant van de weg te koop.
Je zou zeggen dat er dan geen winkels meer nodig zijn of markten. Maar die ontbreken ook niet. Kleine winkeltjes en grote, soms tamelijk mooie zaken. En vooral een aantal zeer luxe supermarkets voor de rijken. Op vele plaatsen kleine winkeltjes, vaak niet meer dan een houten hokje, waar een kleermaker of naaister zijn of haar werk doet. Echt, het duizelt je gewoon als je alles wilt verwerken.
Wat ons opvalt en eigenlijk ook tegenstaat is de enorme chaos, het vuil, het stof en het gigantische lawaai overal. De auto’s en het andere verkeer toeteren aan een stuk door om te laten merken dat ze er aan komen of willen passeren. Door alle uitlaatgassen stinkt het enorm. Daar komt bij dat al die mensen die op straat of op markten iets te koop aan willen bieden erg agressief en opdringerig zijn. Je wordt als blanke alleen maar gezien als een geldbuidel. De hebzucht straalt van aller ogen. Ze duwen van alles echt onder je neus en roepen je van alles na. Mijn vriendin werd af en toe zelfs bij de arm gepakt. Ze scheen zich er niets van aan te trekken en liep telkens onverstoorbaar door, recht op haar doel af.
Wat een ervaring. Ik heb een paar lappen stof gekocht waar ik Afrikaanse kleding van wil laten maken. Als je Afrikaanse kleding draagt brengt dat je wel dichter bij de mensen, en het is mooi. Misschien verbaast het jullie dat ik schrijf “laten maken”, want ik naai toch altijd zelf? Nu, de modellen die ze hier maken, laat ik mooi aan hen over. Er zijn zo ontzettend veel mensen die hier heel goed naaien voor een in onze ogen klein bedrag! Waarvoor zou ik dan zelf gaan zitten prutsen. Nu dus op zoek naar een geschikte naaister of kleermaker, want natuurlijk werken ze niet allen even goed en netjes. Ik ben zo hier en daar aan het rondvragen wat de ervaringen van collega’s zijn.

Een verhuizing

We hebben geschreven dat er een container uit Nederland was gebracht met een auto voor een collega-zendelinge die ergens verderop in een dorp werkt aan lees- en schrijfonderwijs in een taalgroep. Zij gaat over een paar weken met verlof naar Nederland, daarom moest ze haar spullen tijdelijk verhuizen naar een opslag in Yaounde. Omdat haar auto te klein was om alles in een keer te vervoeren was er nog een auto nodig. Die werd ter leen aangeboden door een andere collega en Sinco had aangeboden om dan te helpen met verhuizen. Hij had juist vorige week zijn Kameroense rijbewijs in ontvangst kunnen nemen, dus hij zou die in geleende auto naar het dorp in het noorden rijden en dan zouden ze met de twee volgeladen auto’s terug rijden naar Yaounde.
Omdat Sinco hier zelf nog niet eerder gereden had (alleen een testritje naar school) had hij iemand nodig om mee te gaan om de weg te wijzen de stad uit. Alle wegen lijken hier immers op elkaar. De rest van de tocht was min of meer uitgelegd: De autosporen volgen, en na een waterpomp woont ze bij de twee grote Mangobomen in een bepaald "dorp". Sinco’s Kameroeneze college Jacob ging gelukkig mee, zowel omdat hij de weg wist in Yaounde als ook omdat hij de lokale talen een beetje spreekt. Op de afgesproken tijd vertrokken ze uit Yaounde. Het zou een tocht worden van bijna 3 uren rijden, het laatste uur door de Bush in zijn 4-wiel aandrijving. Het regende hard en de "wegen" waren modderpoelen. Sinco merkte dat het stuur niet zo perfect reageerde. Hij zou dat later wel doorgeven aan de eigenaresse. Hij was al wel op de hoogte van het feit dat de remmen niet helemaal meer deugden, maar vooruit. Ze kwamen in het dorp aan maar tot aller verbazing bleek dat ze van een heel andere kant kwamen dan op papier was uitgelegd. Maar ze waren er. Toen alle spullen in- en opgeladen waren, reden ze beiden weg richting Yaounde. Op een bepaald punt remde de collega in haar gloednieuwe Susuki jeep (slechts 12 jaar oud maar ziet eruit als nieuw) afremmen, en Sinco die achter haar aanreed drukte ook op de rem. Maar tot zijn schrik reageerde de rem helemaal niet meer. Noodgedwongen heeft hij toen de hele tocht zonder remmen moeten afleggen. Met kunst en vliegwerk en de bewarende hand van God zijn ze toch veilig thuis gekomen. Zijn eerste tocht door een stad waarvan het verkeer - laten we het voorzichtig zeggen - zich niet laat hinderen door allerlei regels.... en dan zonder remmen!
Later hoorden we, toen de auto in de garage was geweest, dat ook de stuurinrichting volledig defect was. Hoezo de bewarende hand van God? Het mag duidelijk zijn dat God nog een taak op aarde heeft voor zowel Sinco als Jacob! En ook voor de twee vrouwelijke zendelingen die daar eenzaam hun werk doen: we hoorden dat er tegen hen allerlei bezweringen en vervloekingen waren uitgeprobeerd. Maar ze vertrouwen eenvoudig op God en hebben niets gemerkt! Gelukkig is God zo trouw dat Hij ook zorgt voor zaken waarvoor we niet hebben gebeden mede omdat we het niet eens wisten.
Gevaar ligt overal ter wereld steeds op de loer! Zie het verdere verloop van het reizen op deze zaterdag verderop.

Even tussendoor: Vakantie!

Vanaf vorige week vrijdag tot en met volgende week maandag is de Highschool gesloten voor een korte “herfstvakantie”. Het heet hier weliswaar geen herfst, maar het weer in deze periode doet af en toe wel aan de herfst denken. Regen, wind, soms is het zelfs kil.
Het lerarenteam en nog enkele anderen hadden gepland om het afgelopen weekeinde naar Kribi te gaan. Kribi is een plaats aan de kust waar enige toeristische accommodaties zijn. Het vertrek was zaterdag en omdat Sinco eerst nog bij een verhuizing van een zendelinge in de "Bush" zou helpen, zou hij later komen met het openbaar vervoer. Namelijk met een bus van de Kribi Express.
Ik (Roelie) zou opgehaald worden door een collega - Liz - en bij het verzamelpunt werd ik ingedeeld in de auto van Liz samen met 2 andere vrouwen. De rest van de groep, we gingen total met 16 personen, gingen in het schoolbusje. We hadden een voorspoedige tocht en na ongeveer vier uren kwamen we aan in Kribi. De hoofdweg was redelijk begaanbaar, maar het laatste stukje weg dat naar ons logeeradres leidde, was onverhard en bijna onbegaanbaar. Dankzij de goede rijkunst van onze chauffeuse kwamen we veilig aan.
We logeerden in een appartementen complex, uitgaande van een klooster. Waar ik overigens niets van gezien heb. De monniken hadden het beheer overgelaten aan een man die met zijn gezin op het terrein van de appartementen woonde. Het was alles heel schamel en slecht onderhouden. Bij aankomst was er geen electriciteit, dus ook de koelkast in het sobere hokje wat de naam van keuken nauwelijks verdiende, deed het niet. We hadden voor de ruim 3 dagen dat we er zouden doorbrengen, eten en drinken meegenomen. Waaronder klaargemaakt vlees, spagettisaus, kaas, etc. De kamers waren allen met een tweepersoonsbed en een stapelbed. De dames sliepen bij elkaar en de mannen ook. Er waren o.a. twee jonggetrouwde stellen bij, die werden gescheiden. Gelukkig was er voor Sinco en mij een eigen kamer gereserveerd, alsook voor de directrice en haar kersverse echtgenoot. De matrassen waren flinterdun, en het stonk er. Wel was het weer prettig dat bij elke kamer een eigen douche en toiletruimte was. Eerst vond ik het allemaal maar niks. Maar de groep, die ik voor het grootste deel nog niet eerder ontmoet had, was erg sympathiek en gezellig.
‘s Avonds om een uur of 9 was er opeens electriciteit. Er ging een gejuich op, iedereen was blij. We hadden namelijk de maaltijd bij het licht van enkele zaklampen bereid en genuttigd.
Intussen hielden we telefonisch contact met Sinco.
Hij vertelt zelf:

Om half vier stapten we - ik (Sinco) en nog een taalkundige - op een bus naar Kribi. Deze bussen vertrekken pas als ze vol zitten. Waar normaal gesproken 4 mensen in een rij konden zitten, zaten er nu 6 of 7 in een rij. Even doordouwen en er past weer iemand tussen. Wie schetst mijn verbazing toen er een aantal gezette dames binnenkwamen met zeer brede heupen die daar weer tussen neerploften! Anderen moesten maar op het puntje van de bank gaan zitten (5 uur lang). Over vijfen reden we weg. De chauffeur reed als een gek... er is geen ander woord voor .... ik denk met snelheden van regelmatig 140 km / uur op wegen waar 100 km/uur al hard is. Op een gegeven moment schreeuwde bijna iedereen in de bus dat hij moest kalmeren en normaal gaan rijden. Hij werd flink toegesproken door een van de mannen die zo boos was dat ik dacht dat hij met de chauffeur op de vuist zou gaan. De chauffeur gedroeg zich buitengewoon kinderachtig en ging verder met 50-70 km/uur. Voor mij een gebedsverhoring. Ik had voortdurend gebeden "laat ons veilig overkomen"! En God verhoorde dit op deze manier. Het resultaat was dat we enkele uren te laat in Kribi aankwamen... laat in de avond. Het laatste stukje reed hij trouwens weer even heel hard, weer in de richting van de 140. Toen ik de volgende dagen goed zag hoe de weg er uitzag en hoe volkomen onverantwoord de chauffeur had gereden, begreep ik pas goed hoe wonderlijk God ons deze zaterdag heeft bewaard.

In de "garage" aan de weg te Ombessa om de remmen na te laten kijken. Het mocht niet baten... ze deden niets!

In de bus naar Kribi, wachtend tot hij vol zou zitten.
Op elke rij passen nog wel enkele mensen!

Kribi

We hebben een heerlijke tijd gehad, konden zwemmen in de ocean, hebben een uitstapje gemaakt naar een waterval, een keer in een restaurant gegeten en verder heerlijk gerelaxt. Gelezen, spelletjes gedaan, gebabbeld, dieper kennis gemaakt, etc.
Op zondag hebben we met elkaar een tijd genomen van lofprijzing en gebed en getuigenissen om de Heer te eren en te danken.
Dinsdag middag zijn we teruggegaan naar Yaounde en weer veilig aangekomen.

De foto’s spreken verder voor zich. Volgende keer meer over onze ervaringen. Mijn kleine tuintje enz.

We sloten onze vakantie te Kribi af met een etentje (alles voor Nederlandse begrippen heel goedkoop). Sinco had krokodil besteld.
Beter dat hij krokodil eet dan de krokodil hem!
Maar hij had uitsluitend botjes en nauwelijks vlees.

Rechts Roelie op "stekjes-jacht" in Kribi.
Zij gaat hier ook weer tuinieren!

Ons bezoek aan Jacob en zijn gezin

Ons post adres in Kameroen is:

www.rfis.org

*******